Verkeersongeval

Ik knal tegen de vangrail stuiterde weg, kwam op het andere wegvak terecht, stuurde tegen, slipte, kwam weer terug op mijn weghelft, maar dan omgekeerd, raakte met de achterkant van mijn auto een boom, vloog daardoor weer de andere kant op, raakte een vrachtauto in de flank en sloeg over de kop. Kwam weer op mijn wielen terecht en ineens stond ik stil tegen een lantaarnpaal. Zoef zeiden de airbags en alles was zwart. Kortom, Ghans had een ongeluk gehad.

Zelf weet ik het maar tot de eerste ontmoeting met de vangrail, want de rest heb ik niet echt meegekregen, maar omstanders hebben mij mijn route verteld. Ik had veel botjes en botten gebroken en gekneusd, maar niets wat blijvende schade zou opleveren. Ik mocht dus na zes weken ziekenhuis en drie maanden revalidatiecentrum weer naar huis. Nog wel in een rolstoel, maar ik mocht naar huis.

Mijn vrouw, die lieverd, had al die maanden niet gesproken over de schuldvraag. De politie wel en die zei dat ik niet had opgelet. Want: het regende niet, het was niet donker, de weg was in orde, de auto verkeerde in goed staat van onderhoud, de remmen hadden niet geweigerd, enfin ik was de Sjaak. Gelukkig zat ik handsfree te bellen ten tijde van het ongeval.

Maar ik was nog geen uur thuis of mijn vrouw, die lieverd, begon er over: “Als jij nou niet zat te sms-en tegelijk brood te eten, naar de radio te luisteren en te bellen, dan was dat allemaal niet gebeurd.”

“Lieve pop, ik ben een ervaren chauffeur, ik rij al 23 jaar probleemloos auto. Het kan toch een keer gebeuren?”

“Een keer gebeuren? Ik heb al zo vaak met jou achter het stuur bijna ongelukken meegemaakt, dat je gewoon stomweg geluk hebt gehad al die tijd”

Ik hield op met het gesputter, want ze had natuurlijk gelijk. Ik deed dat ook allemaal onder het rijden: bellen, sms-en, notities maken, boterham eten, patatje met mayo eten, even op mijn iPad, sigaretje rollen en opsteken, maar ja, wat wil je, met zo’n drukke baan en veel reizen. Dan ga je dat praktisch invullen.

Na nog twee maanden thuis mocht ik eindelijk weer aan het werk. Een beetje dan. Die Goof die ze in plaats van mij tijdelijk hadden aangenomen, had er niet veel van gebakken. Veel van wat ik bij de klanten al die jaren heb opgebouwd is tot op zekere laagte verprutst. Ik heb dus wat te doen.

De artsen adviseerden mij een gesprek met een psycholoog en een rijles, voordat ik weer achter het stuur ga zitten, maar daar zie ik niets in. Ik kan heus wel rijden en ben niet bang.

En nu is het dus zover, ik rijd weer. Nu met twee handen aan het stuur, beetje witte knokkels van het gespannen rijden en wat zweet op het voorhoofd. Schrikkerig van alles wat oversteekt en schichtig kijkend naar bomen, lantaarnpalen en vangrails. Echt relaxed dus niet.

Telefoon uit, radio uit, iPad weggestopt, thuis voor die tijd gegeten en geen sigaretje roken. Ik was echt serieus en gefocust aan het auto rijden. En gek hé, dat maakte mij wel wat rustiger.

Nu doe ik niet anders, ik maak er een sport van om geconcentreerd auto te rijden en niets anders te doen. En het is zo lekker om alles volgens het boekje te doen. Precies op het juiste moment de richtingaanwijzer aanzetten en weer uit. Nooit meer over de of op de streep rijden. Doorlopend in mijn spiegels kijken en opletten, opletten opletten.

Ik rijd heerlijk, maar wordt er doodmoe van en het kost mij zeeën van tijd. En het is doodstil in de auto.

Na een week zette ik toch maar een muziekje op. Er is een actie van mijn vakbond aan de gang, dus toch maar even het nieuws aangezet en toen was er een interessant interview met een schaakgrootmeester en toen nog wat en nog wat. Kortom ik heb de radio weer de hele tijd aan.

Maar ik rij nog altijd gefocussed en veilig.Vanmorgen was ik een beetje laat, dus heb mijn boterhammen in een zakje gedaan en meegnomen. Stop ik wel even onderweg en kan ik gelijk een sigaretje roken.

Rottige file! Nou ja, kan ik mooi mijn boterham opeten, hoef ik daar niet speciaal voor te stoppen.

Ik zet mijn telefoon aan, want ik moet natuurlijk bellen dat ik later kom door die file. Meteen drie berichten, dus die bel ik gelijk maar even terug. Ik sta toch stil. De file lost op, ik ga rijden en ik bel nog steeds.

WTF denk ik en weg zijn al mijn goede voornemens.

Nu na twee weken en drie dagen 'netjes' rijden doe ik in één dag alles weer als vanouds in de auto. Geen tijd meer om richtingaanwijzers aan te zetten of in spiegels te kijken, want ik moet wat opzoeken op mijn iPad. Ik  SMS me gek en rijd over lijnen en gelukkig toeteren tegenliggers wel even als ik zit te sms-en en daardoor bijna spookrijder ben.

Ghans 2 punt nul…..

© Ghans Dorrebrein

It takes 21 days to form a habit, and one day......